ဖားပံုျပင္

ဖားအုပ္စုတစ္ခုဟာ သစ္ေတာေတြထဲကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ခရီးသြားေနၾကတယ္။ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ

ဖားႏွစ္ေကာင္ဟာ  တြင္းနက္ထဲကို  က်သြားတယ္။  အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ျခားဖားေတြကအဲဒီတြင္းဘယ္ေလာက္

နက္တယ္ဆိုတာကိုၾကည္႔ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔ဟာ အဲဒီဖားႏွစ္ေကာင္ေသတာေအးတာပဲ လို႔ေျပာၾကတယ္။

က်သြားတဲ့ဖားႏွစ္ေကာင္ဟာ တစ္ျခားဖားေတြရဲ႕ေကာက္ခ်က္ခ်သံေတြကို လစ္လ်ဴရႈျပီး တြင္းထဲကေနထြက္

ဖို႔ၾကိဳးစားၾကတယ္။ တစ္ျခားဖားေတြက သူတို႔ကို ခုန္တက္တာရပ္ဖို႔ ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။ မင္းတို႔ေသတာေအး

တယ္လို႔လဲေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ က်သြားတဲ့ဖားႏွစ္ေကာင္ထဲက တစ္ေကာင္ဟာ  အေပၚကဖားေတြ

ေျပာတာကို အေရးတယူလုပ္ျပီး လက္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ အဲဒီတစ္ေကာင္ဟာ ျပဳတ္က်ျပီးေသသြားတယ္။

ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ၾကိဳးစားပမ္းစားခုန္ျမဲေနတယ္။ ဒီအခါမွာလည္း အေပၚက

ဖားေတြက သူ႔ကို အနာမခံနဲ႔ ေသလို႔ ေအာ္ေျပာၾကတယ္။  သူဟာ  ပိုျပီးၾကိဳးစားခုန္လိုက္တာ  ေနာက္ဆံုးမွာ

အေပၚကိုေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ျခားဖားေတြက ေမးတာေပါ့။ မင္းငါတို႔ေျပာတာ

ကိုမၾကားဘူးလားလို႔ေမးၾကတယ္။အေပၚေရာက္လာတဲ့ဖားက သူဟာ နားေလးေနတဲ့အေၾကာင္းရွင္းျပတယ္။

သူထင္တာက  အေပၚကဖားေတြက  သူ႔ကို အေပၚေရာက္ေအာင္ တစ္ခ်ိန္လံုး  ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ၾကိဳးစားတက္ဖို႔

အားေပးေနခဲ့တယ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္။ဒီပံုျပင္ေလးက သင္ခန္းစာ ႏွစ္ခုေပးတယ္။

(၁)လွ်ာမွာ ရွင္ေစႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ေသေစႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ အားေပးစကားတစ္ခြန္းဟာ ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့သူကို အေပၚေရာက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္သလို သူ႔ကိုလည္း တစ္ေန႔လံုးကူူညီရာေရာက္ပါတယ္။

(၂) ပ်က္ဆီးေစတဲ့စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ က်ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ေသေစႏိုင္ပါတယ္။

စကားလံုးေတြရဲ႕စြမ္းအားက တစ္ခါတစ္ရံမွာ နားလည္ရခက္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ဂရုစိုက္ပါ ....

                                                                      မင္းဟာငါ့ဘဝပါ

တစ္ခါကအိႏၵိယက ကေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႔မိဘေတြက ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကိုပို႔လိုက္တယ္။ သူတို႔ကေလး

ကိုမပို႔ခင္ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ သူ႔အတန္းထဲမွာအေတာ္ဆံုးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ။ စာေမးပြဲတိုင္းမွာ

ထိပ္ဆံုးမွာရွိပါတယ္။ သူဟာ လူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ။  ဒါေပမဲ့ဒီေကာင္ေလးကို အိမ္ကေနေဝးျပီး ေဘာ္ဒါ

ေက်ာင္းကို ပို႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္ကစျပီး အေျပာင္းလဲၾကီးေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းတုန္းကအဆင့္

ေတြဟာ က်စျပဳလာပါတယ္။ သူဟာအစုအေဝးနဲ႔ေနရတာကိုမုန္းလာတယ္။ သူဟာတစ္ခ်ိန္လံုး အထီးက်န္

ဆန္ေနခဲ့တယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာမ်ားဆိုရင္ သူ႔ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္ခ်ိန္စိတ္ေပါက္တဲ့အထိပါပဲ။ ဒါေတြ

အားလံုးဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာမွအသံုးမက်တဲ့ေကာင္လို႔ထင္ျပီး ဘယ္သူက

မွ သူ႔ကို မႏွစ္ျမိဳ႕ၾကဘူးလို႔ခံစားေနရတာေၾကာင့္ပါပဲ။သူ႔ရဲ႕မိဘမ်ားက သူ႔ကေလးကို စိုးရိမ္စျပဳလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကေလးတစ္ခုခုမွားေနတာကိုေတာ့ သတိမထားမိၾကပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ဖခင္ဟာသူနဲ႔

စကားအနည္းငယ္ေျပာၾကည္႔ဖို႔ဆံုးျဖတ္ျပီး ေဘာ္ဒါေက်ာင္းကိုလိုက္လာခဲ့တယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ဟာ

ေက်ာင္းနားကေရကန္ေဘာင္ေလးမွာထိုင္ၾကတယ္။ အေဖျဖစ္သူက သားကိုသူ႔ရဲ႕အတန္း၊ဆရာျဖစ္သူေတြနဲ႔

အားကစားအေၾကာင္းကိုအၾကမ္းဖ်င္းေမးၾကည္႔တယ္။ခဏေလာက္ၾကာေတာ့သူ႔အေဖဟာ

သူ႔သားကိုေျပာတယ္။" သား ... အေဖ ဒီေန႔ ဒီေနရာကိုဘာေၾကာင့္လာတယ္ဆိုတာ သိလား " ။

သားျဖစ္သူက ျပန္ေျဖတယ္။ " သားရဲ႕ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ရလဒ္ေတြကို စစ္ဖို႔မလား " လို႔ေျဖတယ္။

" မဟုတ္ဘူး... မဟုတ္ဘူး ...သားရဲ႕။ အေဖဒီကိုလာတာ သားဟာအေဖ့အတြက္အေရးၾကီးဆံုးလူတစ္

ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေျပာဖို႔လာတာ  သားရဲ႕ ...၊  အေဖသားကို  ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာပဲျမင္ခ်င္တယ္။

အေဖသားရဲ႕စာေမးပြဲအဆင့္ေတြကိုဂရုမစိုက္ဘူး။ အေဖသားအေၾကာင္းပဲဂရုစိုက္တယ္။ အေဖသားရဲ႕

ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုပဲဂရုစိုက္တယ္။ သားဟာအေဖရဲ႕ဘဝၾကီးပါကြာ..."ဒီစကားလံုးေလးေတြၾကားျပီးတဲ့ေနာက္

ေကာင္ေလးဟာ မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းလာတယ္။ သူဟာ သူ႔အေဖကိုဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔ဟာ

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အခ်ိိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ စကားမေျပာၾကဘဲေနၾကတယ္။

အခုေတာ့ ေကာင္ေလးဟာသူလိုခ်င္တာမွန္သမွ်ရရွိသြားပါျပီ။ သူဟာ ဒီကမၻာၾကီးမွာသူ႔ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ

ဂရုစိုက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေသးပါလားဆိုတာကို သိသြားပါျပီ။ သူဟာကမၻာၾကီးကိုလူတစ္ေယာက္

နဲ႔ ကိုယ္စားျပဳလိုက္တယ္။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ဒီေကာင္ေလးဟာ ေကာလိ္ပ္ေက်ာင္းမွာ အဆင့္ပထမေနရာမွာ

ရွိေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူဝမ္းနည္းေနတာကို ဘယ္သူကမွ မျမင္ရေတာ့ပါဘူး ...!

ေက်းဇူးပါပဲ အေဖ ... အေဖဟာသားရဲ႕ဘဝၾကီးပါပဲ